De Bramenplukker - Het huis van zijn dromen
Vele jaren geleden leefde er in een groot bos een oude bramenplukker. Op een avond klopt een ontdekkingsreiziger aan de deur."Vriend, "zei de gehaaste man, "wat eten en een bed is alles wat ik nodig heb. Hier heb je een goudstuk en schiet liefst wat op want ik heb honger en slaap."De bramenplukker laat de man binnen, geeft wat de man nodig heeft maar weigert het goudstuk aan te nemen."Vriend," vraagt de man opnieuw, "nu zou ik toch eens willen weten waarom je mijn goudstuk niet wilt aannemen. Dat is veel waard, hoor!""Eenvoudig", zegt de bramenplukker, "ik heb diamanten"."Diamanten? heb jij diamanten? Hoeveel?""Hoeveel? Dat kan ik niet direct zeggen. Een paar grasvelden vol.""Dan ben jij schatrijk", zegt de reiziger."Dat kan best zijn", vertelt de bramenplukker en voegt er aan toe dat hij ook spiegels heeft, een paar duizend. Die wil de reiziger natuurlijk wel eens zien."Waar liggen die allemaal?" vraagt de reiziger."In mijn huis", antwoordt de bramenplukker."Dat moet dan wel een droompaleis zijn", zegt de reiziger.Dan vertelt de bramenplukker over zijn paleis. Het is een paleis met zuilen, duizenden slanke kolommen huizenhoog die het gewelf van het paleis moeten dragen."En dat allemaal voor één man. dan moet je wel heel eenzaam zijn!" zegt de reiziger."Neen, zeker niet" zegt de bramenplukker. "er is muziek, heel de dag. en 's avonds luister ik naar solisten. Morgen moet je maar eens luisteren. Je blijft toch wel hier slapen!""Niets van", zegt de reiziger die zich spoedt om het aan iedereen te gaan vertellen. Hij loopt over sloten en heggen, zwemt over twee rivieren recht naar de stad en stapt daar tot boven op het balkon van het stadhuis. Met een sterke geluidsinstallatie roept hij heel de stad bijeen en gilt aan iedereen die het wil horen:"Willen jullie diamanten? Willen jullie rijk zijn? Willen jullie dure spiegels en wonen in een paleis vol muziek? kom dan maar mee met mij. verlies geen tijd."Een hele groep nieuwsgierige mensen stappen achter de reiziger aan, recht naar het land over de velden, zwemt over twee rivieren, springt over heggen en sloten tot bij het huisje van de bramenplukker."Hier zijn we, bramenplukker", zegt de reiziger, "Wij komen de diamanten halen, samen bij jou wonen in het paleis, luisteren naar de prachtige muziek en onszelf bewonderen in uw vele spiegels.""Oké," zegt de bramenplukker tegen de verraste groep mensen, "ga dan maar eerst slapen. morgenochtend laat ik jullie alles zien."Heel de groep mensen slaapt buiten. Als het morgen wordt liggen de velden glinsterend en flikkerend onder de roze hemel en aan elke grashalm hangen prachtige zilveren diamanten. En als de zon helemaal is opgegaan veranderen ze in schitterende saffieren, topazen en andere prachtige edelstenen. De mensen uit de stad zijn wakker en komen vol ongeduld naar de bramenplukker om zijn rijkdommen te kunnen zien."Jullie hebben geluk. Kijk maar. Zoveel parels als vandaag liggen er niet dikwijls.""Maar wij zien geen parels", zegt iemand. Dat zijn dauwdruppels.""Oei, dat wist ik niet..." zegt de bramenplukker."En waar zijn uw zuilengangen? Daar? Maar man, dat zijn rijen bomen!""En de spiegels? Dat? Bramenplukker, dat zijn vijvers die het zonlicht weerkaatsen!""Wij zijn bedrogen! Wij zijn bedrogen!""Maar ik heb jullie toch alles precies verteld zoals het is", zegt de bramenplukker. "Ik ken niets mooier dan dat? Zelfs niet in mijn mooiste dromen!""Hang die man op!", roept iemand uit de groep. Weg met die bedrieger!"'s Avonds begint de nachtegaal zijn mooiste lied te zingen in het bos, en een merel slaat nog enkele mooie tonen. Maar er is niemand meer die van al die mooie dingen nog kan genieten. Niemand luistert nog naar de vogels. Niemand ziet nog al de pracht van het bos. Want de bramenplukker is dood. De mensen hebben zijn droom stukgemaakt...
Vele jaren geleden leefde er in een groot bos een oude bramenplukker. Op een avond klopt een ontdekkingsreiziger aan de deur."Vriend, "zei de gehaaste man, "wat eten en een bed is alles wat ik nodig heb. Hier heb je een goudstuk en schiet liefst wat op want ik heb honger en slaap."De bramenplukker laat de man binnen, geeft wat de man nodig heeft maar weigert het goudstuk aan te nemen."Vriend," vraagt de man opnieuw, "nu zou ik toch eens willen weten waarom je mijn goudstuk niet wilt aannemen. Dat is veel waard, hoor!""Eenvoudig", zegt de bramenplukker, "ik heb diamanten"."Diamanten? heb jij diamanten? Hoeveel?""Hoeveel? Dat kan ik niet direct zeggen. Een paar grasvelden vol.""Dan ben jij schatrijk", zegt de reiziger."Dat kan best zijn", vertelt de bramenplukker en voegt er aan toe dat hij ook spiegels heeft, een paar duizend. Die wil de reiziger natuurlijk wel eens zien."Waar liggen die allemaal?" vraagt de reiziger."In mijn huis", antwoordt de bramenplukker."Dat moet dan wel een droompaleis zijn", zegt de reiziger.Dan vertelt de bramenplukker over zijn paleis. Het is een paleis met zuilen, duizenden slanke kolommen huizenhoog die het gewelf van het paleis moeten dragen."En dat allemaal voor één man. dan moet je wel heel eenzaam zijn!" zegt de reiziger."Neen, zeker niet" zegt de bramenplukker. "er is muziek, heel de dag. en 's avonds luister ik naar solisten. Morgen moet je maar eens luisteren. Je blijft toch wel hier slapen!""Niets van", zegt de reiziger die zich spoedt om het aan iedereen te gaan vertellen. Hij loopt over sloten en heggen, zwemt over twee rivieren recht naar de stad en stapt daar tot boven op het balkon van het stadhuis. Met een sterke geluidsinstallatie roept hij heel de stad bijeen en gilt aan iedereen die het wil horen:"Willen jullie diamanten? Willen jullie rijk zijn? Willen jullie dure spiegels en wonen in een paleis vol muziek? kom dan maar mee met mij. verlies geen tijd."Een hele groep nieuwsgierige mensen stappen achter de reiziger aan, recht naar het land over de velden, zwemt over twee rivieren, springt over heggen en sloten tot bij het huisje van de bramenplukker."Hier zijn we, bramenplukker", zegt de reiziger, "Wij komen de diamanten halen, samen bij jou wonen in het paleis, luisteren naar de prachtige muziek en onszelf bewonderen in uw vele spiegels.""Oké," zegt de bramenplukker tegen de verraste groep mensen, "ga dan maar eerst slapen. morgenochtend laat ik jullie alles zien."Heel de groep mensen slaapt buiten. Als het morgen wordt liggen de velden glinsterend en flikkerend onder de roze hemel en aan elke grashalm hangen prachtige zilveren diamanten. En als de zon helemaal is opgegaan veranderen ze in schitterende saffieren, topazen en andere prachtige edelstenen. De mensen uit de stad zijn wakker en komen vol ongeduld naar de bramenplukker om zijn rijkdommen te kunnen zien."Jullie hebben geluk. Kijk maar. Zoveel parels als vandaag liggen er niet dikwijls.""Maar wij zien geen parels", zegt iemand. Dat zijn dauwdruppels.""Oei, dat wist ik niet..." zegt de bramenplukker."En waar zijn uw zuilengangen? Daar? Maar man, dat zijn rijen bomen!""En de spiegels? Dat? Bramenplukker, dat zijn vijvers die het zonlicht weerkaatsen!""Wij zijn bedrogen! Wij zijn bedrogen!""Maar ik heb jullie toch alles precies verteld zoals het is", zegt de bramenplukker. "Ik ken niets mooier dan dat? Zelfs niet in mijn mooiste dromen!""Hang die man op!", roept iemand uit de groep. Weg met die bedrieger!"'s Avonds begint de nachtegaal zijn mooiste lied te zingen in het bos, en een merel slaat nog enkele mooie tonen. Maar er is niemand meer die van al die mooie dingen nog kan genieten. Niemand luistert nog naar de vogels. Niemand ziet nog al de pracht van het bos. Want de bramenplukker is dood. De mensen hebben zijn droom stukgemaakt...
